De nacht van donderdag op vrijdag hebben we allebei slecht geslapen. Ik werd 's morgens al om 4u45 wakker en heb niet meer kunnen slapen. Om 8u30 stonden we op de luchthaven in Zaventem. Ons vliegtuig vertrok naar Helsinki om 11u40, maar we wilden zeker op tijd zijn, omdat het onze eerste keer samen vliegen was. Voordat we op het vliegtuig stapten werd ik nog tegengehouden aan de douane. Eerst natuurlijk omdat ik niet met mijn krukken door de metaaldetector mocht. toen liep ik erdoor zonder krukken en ging hij nog af.. dus hebben ze mij uitgebreid gefouilleerd. Het bleek mijn riem te zijn die de metaaldetector liet afgaan. Toch weer even spannend dus. Daarna werden we met de bus naar het vliegtuig gebracht, dat was voor ons ook wel spannend, want het was al heel lang geleden dat we nog gevlogen hadden en we konden ons er nog weinig van herinneren. Ook het feit dat we met een trap in het vliegtuig moesten en niet met een tunnel was nieuw voor ons.
Het vliegen viel ons goed mee, en 2 uur later stonden we op de luchthaven van Helsinki, waar we anderhalf uur de tijd hadden om op onze aansluitende vlucht te geraken. We zijn dan maar direct doorgegaan en hebben niet veel kunnen rondkijken. Het enige wat opviel was dat het in Helsinki een pak kouder was dan in België, 10 graden verschil ! We werden weer met de bus naar het vliegtuig gebracht, en dit vliegtuig was nog een pak groter dan het vorige.
De vlucht was een beetje vertraagd doordat we nog moesten wachten op enkele medepassagiers die er nog niet waren. Het was nog 9 uur vliegen. Om 1u Belgische tijd zouden we aankomen in Tokyo, maar de lokale tijd daar is dan 8 uur 's ochtends. Dus het was wel belangrijk om een beetje te kunnen slapen op het vliegtuig. Toen het nog ongeveer 6 uur vliegen was deden ze dan ook alle raampjes dicht, en dimden ze de lichten zodat we wat konden slapen. Helaas hebben we beiden geen oog dichtgedaan. Zittend slapen was niet van onze gewoonte, en telkens als ik bijna in slaap viel had ik pijn aan mijn nek of ging er weer een belletje in het vliegtuig. We konden de landing van het vliegtuig meevolgen op ons scherm, er hingen namelijk 2 camera's buiten aan het vliegtuig.
Moe maar opgelucht kwamen we aan op Narita Airport. Daar moesten we dan ook weer ons paspoort laten controleren en weer langs douane. Er stond al een lange rij aan te schuiven voor de paspoorten (al onze medepassagiers), maar een medewerkster van de luchthaven begon te zwaaien om onze aandacht te trekken. Ze sprak maar een paar woorden Engels, maar ze heeft ons voorbij de lange rij geloodst en we mochten in een priority rij gaan staan waar nog 1 persoon voor ons aan de beurt was. Paspoort controle hield in dat je je vingerafdruk moest laten nemen en in de camera kijken. De medewerker heeft ons dat volledig aan de hand van gebaren uitgelegd. Hij heeft geen enkel woord gezegd ! Onze eerste indruk was dus: weinig tot geen Engels hier, zelfs niet bij medewerkers op de luchthaven die het eigenlijk zouden moeten kunnen. Daarna zijn we onze koffer gaan oppikken (alweer een opluchting, dat alles meegekomen is). Daarna moesten we nog langs de douane, en daarvoor hadden we nog een papier moeten invullen in het vliegtuig. Dit ging echter veel sneller dan in Zaventem en zonder problemen. De medewerker sprak ook redelijk goed Engels dus alles ging vlot. Daarna hebben we internet op onze gsm geregeld, zodat we thuis ook konden laten weten dat we waren aangekomen.
Om aan ons hotel te geraken hadden we een railpas geregeld, waardoor we bijna door heel Japan kunnen reizen met de trein. Die railpas moesten we nog inwisselen, en na wat rondvragen wisten we waar we naartoe moesten: de benedenverdieping. Daar aangekomen werden we even afgeleid door dit:
In Japan heb je heel erg veel van deze "gacha" automaten. "Gacha" wordt vertaald als een prulletje, een gadget, en is heel erg populair. We waren dus al even onder de indruk omdat ze zelfs op de luchthaven stonden. Er stond bij : "doe je laatste munten hier op", en dat gaan we zeker nog doen als we terug vertrekken !
Oké, nu terug zoeken naar waar we die railpas inwisselden. Ook hier stond weer een lange rij te wachten en we sloten achteraan aan. Opnieuw sprak een medewerkster mij aan en vroeg om haar te volgen, en we waren weer direct aan de beurt ! Ik was echt positief verbaasd hoeveel moeite ze deden om alles makkelijker te maken voor gehandicapten en oudere mensen die moeilijk te been waren. De vrouw waarbij we de railpas moesten inwisselen was het tegenovergestelde van de man die onze paspoorten moest controleren. Die vrouw begon direct te babbelen en het duurde enkele seconden voor we doorhadden dat het in het Engels was en niet in het Japans, zo snel sprak ze, en ook met nogal een accent. Ze heeft ons erg goed voortgeholpen, voor ons een zitplaats gereserveerd op de trein en aanwijzingen gegeven hoe we er geraakten.
Eenmaal op de trein konden we even onze ogen de kost geven, want het was een uur rijden voor we moesten afstappen. Voor het eerst zagen we de buitenlucht in Japan !
Toen we afstapten in het station van Shibuya, waar ons hotel ook gelegen is, was het 11u30 en bloedheet. De juiste uitgang van het station vonden we maar niet dus hebben we gewoon een andere uitgang gekozen. Er waren erg veel wegenwerken die onze gps niet zag en we hebben een heel stuk moeten omlopen om bij ons hotel te geraken. Dat was minder fijn, omdat we nog onze warme kleren van het vliegtuig aan hadden en met de koffer en rugzakken moesten sleuren, maar we zijn er geraakt !
Naast ons hotel is een pizzazaak, en we moesten nog even wachten tot we op de kamer konden dus zijn we een pizza gaan eten en iets gaan drinken. De pizza's waren toch wel iets anders als thuis, Carl had veilig voor een Hawaï gekozen, maar ik had mijn oog laten vallen op "whitebait & garlic". bij de Japanse menu's staan meestal ook foto's bij de verschillende gerechten, en dat zag er niet slecht uit, maar ik dacht toch maar even op te zoeken wat "whitebait" betekende. Het vertaalde naar "witvis" dus ik dacht ok, dat kan niet slecht zijn. We kregen onze pizza en ja.. Het was wel witte vis, maar eerder visjes om eerlijk te zijn, en het zag er niet erg aantrekkelijk uit. Maar ik had honger en heb hem toch maar naar binnen gespeeld.
Daarna zijn we even gaan slapen op onze kamer, dat heeft deugd gedaan ! Toen we de kamer geïnspecteerd hadden heb ik beslist dat ik onze wc mee naar huis wil nemen. WC's in Japan zijn hypermoderne luxe, er was zelfs reclame van een bepaald model toilet op de luchthaven. Tot mijn grote verbazing was de wc-bril al voorverwarmd toen ik erop ging zitten, zaaaalig. Ook doorspoelen deed hij vanzelf als je ging rechtstaan. Er waren nog enkele bedieningsknopjes aan de muur, en je kan zelf wel uitmaken wat ze doen, ik denk dat ik dat ook nog wel eens uitprobeer:
Toen zijn we Tokyo gaan verkennen. In Tokyo gaat de zon al onder rond half 8, dus ze stond al wat lager toen we terug buiten kwamen, en dat hielp al enorm. We gingen af op de andere ingang van het station, waar we op zoek gingen naar dit standbeeld:
Sommigen zullen dit wel herkennen. Er is namelijk een film gemaakt over deze hond: Hachiko. De samenvatting is dat hij elke dag zijn baasje opwachtte aan het station als hij terug kwam van zijn werk. Op een dag kreeg de man een hersenbloeding op zijn werk en stierf hieraan. 9 jaar lang wachtte Hachiko zijn baasje nog op aan het station, tot hij zelf gestorven is, in 1935. Er werd een standbeeld van hem gebouwd op de plaats waar hij elke dag zat om zijn baasje op te wachten, en het is een toeristische attractie geworden. Het viel op dat Shibuya Hachiko nog vaak als symbool gebruikt.
Het station lag ook naast Shibuya Crossing, het drukste kruispunt ter wereld ! Dat konden we wel bevestigen, het was onwaarschijnlijk hoeveel volk er daar rondliep. We zijn zelf ook het kruispunt overgestoken, dat is echt chaos, niemand loopt echt over het zebrapad, en iedereen loopt door elkaar heen, maar het viel nog best mee om aan de overkant te geraken. Aan de overkant zijn we in de Starbucks gaan zitten, waar we een mooi overzicht hadden over het kruispunt, en wat een chaos het teweegbrengt als het licht op groen springt.
Het was wel veel aangenamer om in Tokyo rond te lopen in het donker, en ook erg indrukwekkend met al de neonlichten en grote reclameborden. Het is duidelijk dat er erg veel nachtleven is in Tokyo. Ik vond dat het 's avonds wel leek op één grote kermis. Overal in de straten werd ook nog muziek gedraaid en het was echt enorm druk overal, zelfs nog om 10 uur 's avonds. Op het moment dat we dat allemaal gezien hebben, waren we verkocht aan Tokyo.
